ابزاری جدید برای شناسایی بیماران در معرض خطر بالای سرطان پستان
چسبندگی سلول های تومور، راهنمای جدید پزشکان برای ارزیابی پیشرفت سرطان
به گزارش این با من، تشخیص زودهنگام سرطان و پیشبینی احتمال گسترش آن همواره یکی از چالش های مهم در علم پزشکی بوده است. محققان اخیراً موفق به توسعه روشی شده اند که می تواند به پزشکان در شناسایی بیماران در معرض خطر کمک نماید. این شیوه می تواند منجر به درمان های شخصی سازی شده تر برای بیماران دچار سرطان پستان شود.
به گزارش این با من به نقل از ایسنا، سرطان سینه یکی از شایع ترین انواع سرطان در زنان است. در مراحل اولیه، این بیماری می تواند بدون علایم مشخصی باقی بماند، اما در بعضی موارد، سلول های سرطانی به بافت های مجاور حمله کرده و گسترش می یابند. یکی از چالش های مهم در درمان این بیماری، تشخیص سریع تومورهایی است که احتمال متاستاز (گسترش به سایر بخش های بدن) دارند. تا حالا روش های گوناگونی برای پیش بینی رفتار سلول های سرطانی پیشنهاد شده اند، اما اغلب این تکنیک ها دقت کافی ندارند و نمی توانند همه بیماران را به درستی دسته بندی کنند.
در این میان، یکی از انواع اولیه سرطان سینه به نام کارسینومای داکتال درجا (DCIS) مورد توجه محققان قرار گرفته است. این نوع سرطان که در مرحله «صفر» قرار دارد، به طور معمول محدود به مجاری شیری پستان باقی می ماند و در همه بیماران پیشرفت نمی نماید. اما در بعضی موارد، DCIS به سرطان مهاجم تبدیل گشته و خطر جانی به وجود می آورد. پزشکان هنوز نتوانسته اند روشی قطعی برای تشخیص اینکه کدام بیماران در معرض این خطر هستند، پیدا کنند.
حالا محققان دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو، تحت هدایت آدام انگلر، استاد مهندسی زیستی و همکاری آن والاس از مرکز سرطان مورس، تحقیقی را جهت بررسی این مساله انجام داده اند.
این تیم از یک دستگاه میکروفلوئیدیک ویژه برای اندازه گیری میزان چسبندگی سلول های توموری بهره برده است. این ابزار با عبور دادن سلول ها از درون محفظه های حاوی مایعات، آنها را برمبنای میزان چسبندگی شان به دیواره محفظه ها تفکیک می کند.
محققان با بهره گیری از این دستگاه، نمونه هایی از بیماران دچار انواع مختلف سرطان سینه را آزمایش کردند. آنها دریافتند که سلول های سرطانی تهاجمی، چسبندگی کمتری دارند، در صورتیکه سلول های مربوط به سرطان های کمتر تهاجمی، چسبندگی بیشتری نشان می دهند. این یافته نشان میدهد که بررسی چسبندگی سلول های توموری می تواند اطلاعات ارزشمندی درباره ی رفتار آنها عرضه نماید.
نتایج این مطالعه نشان دادند که نمونه های سرطان های مهاجم شامل سلول هایی با چسبندگی ضعیف بودند، در صورتیکه نمونه های بافت سالم، چسبندگی بالایی داشتند. همچنین، در نمونه های DCIS، میزان چسبندگی سلول ها متغیر بود؛ بطوریکه تعدادی از بیماران دارای سلول های بسیار چسبنده و برخی دیگر دارای سلول های با چسبندگی ضعیف بودند. این مساله می تواند به این معنا باشد که بیمارانی که سلول هایشان چسبندگی کمتری دارد، در معرض خطر بیشتری برای پیشرفت سرطان هستند.
اهمیت این کشف در آنست که تا حالا پزشکان عمدتا برمبنای اندازه و درجه بندی بافت های توموری تصمیم گیری می کردند، اما این معیارها همیشه دقیق نبوده اند. در مقابل، این تکنیک جدید می تواند راهی ساده تر و دقیق تر برای پیش بینی خطر پیشرفت سرطان عرضه نماید. اگر بتوان ثابت کرد که میزان چسبندگی سلول ها با احتمال گسترش سرطان ارتباط دارد، این فناوری می تواند به یک ابزار کلیدی در تصمیم گیری های درمانی تبدیل گردد.
محققان قصد دارند طی پنج سال آینده، بیماران دچار DCIS را تحت نظر بگیرند تا مشخص شود که آیا میزان چسبندگی سلول ها واقعا با احتمال متاستاز مرتبط می باشد یا خیر. اگر این فرضیه تأیید شود، پزشکان می توانند از این دستگاه برای شناسایی بیمارانی که نیاز به درمان های جدی تری دارند، بهره گیرند و از درمان های غیرضروری برای سایر بیماران اجتناب نمایند.
شایان ذکر است این پژوهش در مجله Cell Reports انتشار یافته است و به عنوان یکی از قدمهای مهم در پیشرفت روش های تشخیصی سرطان سینه مورد توجه قرار گرفته است. همچنین، این مطالعه نشان دهنده اهمیت همکاری بین مهندسان زیستی و متخصصان سرطان شناسی در توسعه روش های نوین تشخیصی است.
منبع: inbaman.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب
نظر شما در مورد این مطلب
نام:
ایمیل:
نظر:
سوال:
= ۶ بعلاوه ۳