ستاره اسكندری:
سال ها پیش با دستبندهای سبز و انگشت های بنفش برای اصلاحات جنگیدیم
به گزارش این با من، مراسم بزرگداشت روز سینما، شامگاه جمعه 21 شهریورماه با حضور جمع کثیری از هنرمندانِ سینماگر به همت خانه سینما، در موزه سینما برگزار گردید.
نرگس کیانی: در آئین بزرگداشت روز ملی سینما، جمعی از هنرمندان گرد هم آمدند تا از «قصه های ماندگار» و نقش سینما در زندگی اجتماعی ایرانیان سخن بگویند. از همایون اسعدیان که این روز را «بزرگداشت سینمای ملی» خواند، تا رضا کیانیان که از زخم های چهار دهه سینمای ایران گفت، حامد بهداد که بر «صدای مردم بودن» تاکید کرد و ستاره اسکندری که با بغض از حسرت سینمای مستقل سخن گفت.
منصور ضابطیان که اجرای این مراسم را بر عهده داشت در سخنان کوتاهی اظهار داشت: «امشب در این قاب روشن گرد هم آمده ایم به یاد سینما و در ستایش رویاها و خاطرات یک ملت. نوری بر پرده می تابد، نوری که امید را روشن نگه داشته است. سینما آینه روزگار ماست، گاه خندانده، گاه گریانده، گاه هشدار داده و همیشه همسفر روح بی قرار این سررمین بوده است. در آئین بزرگداشت روز سینما گرد هم آمده ایم تا باردیگر به یاد بیاوریم کا در چارچوب روشن زندگی کرده ایم گریسته ایم، خندیده ایم و امیدوار مانده ایم.»
همایون اسعدیان رییس خانه سینما در این مراسم اظهار داشت: «متأسفیم که به علت محدودیت زمان و مکان نتوانستیم در خدمت همه دوستان باشیم. این یک جشن نیست، بلکه بزرگداشت سینمای ملی ایران است؛ بزرگداشت قصه های ماندگار. تکراری می باشد اگر بگویم حال مان خوب نیست. امیدوارم روزی فرا برسد که با دل های شاد، جشن بزرگی را کنار هم برگزار نماییم.»
او افزود: «ما با سینما، با فیلم های مستند، کوتاه، انیمیشن و... در غم ها گریسته ایم و در شادی ها خندیده ایم. سینماگران در هشت سال دفاع مقدس در کنار مردم بودند. بزرگان این سینما همواره دغدغه آب و خاک وطن را داشته اند و هشدار داده اند، اما همواره با انگ سیاه نمایی مواجه گشته اند. بزرگانی چون داریوش مهرجویی، بهرام بیضایی، رخشان بنی اعتماد، مجید مجیدی، احمدرضا درویش، رضا میرکریمی و دیگران، دلسوزترینِ دلسوزانند. اگر در زندگی ام افتخاری باشد، همین است که عضوی کوچک از این سینما هستم.»
اسعدیان همینطور اظهار داشت: «ما حسرت گذشته را می خوریم، اما گذشته باید دریچه ای نو به روی آینده بگشاید. در جریان ۱۲ روز جنگ اسرائیل مقابل ایران، بیشتر از هزار تن از عزیزان مان را از دست دادیم؛ مرد، زن، کودک، پیر و جوان. درود بر روح پرفتوح شهیدان. در این ۱۲ روز همه شوکه شدند؛ از متجاوزان گرفته تا مسؤلان و مردم.»
او اضافه کرد: «ما نگرانیم. مردم وظیفه اخلاقی خویش را انجام دادند، اما مسؤلان چه؟ اگر اوضاع به همین شکل ادامه یابد، شاید این دفعه تنها مسؤلان باشند که شوکه می شوند. از این ۱۲ روز چنین یاد خواهیم کرد که مردم، با وجود همه نارضایتی ها، مردانه ایستادند و می دانستند که تسلیم به متجاوز شاید بندگی بیاورد، اما آزادی را هیچگاه. چیزی که در جنگ ۱۲ روزه مردم را به هم پیوند داد، ایران بود؛ سرزمین مادری ما. شما هم حتما دیده اید که پس از این ۱۲ روز، صداوسیما مدام سرود «ای ایران» را پخش می کند و مسؤلان نشان پرچم ایران را بر سینه می زنند. امیدوارم دیر نشده باشد.»
او در آخر اظهار داشت: «۸۰ سال از عمر «ای ایران» می گذرد؛ سرودی که با حضور سه استاد، بنان، گل گلاب و خالقی، خلق شد و به شکلی سرود ملی غیررسمی ما ایرانیان است. سرودی که نه در ستایش پادشاهی سروده شد و نه در تبلیغ ایدئولوژی خاصی، بلکه فقط جهت ایران. ۳۶ سال پیش ناصر تقوایی فیلمی با همین نام ساخت تا «ای ایران» را به ما یادآوری کند.»
سخنان اسعدیان با این ابیات پایان یافت: «ای ایران، ای مرز پرگهر/ ای خاکت سرچشمه هنر/ دور از تو اندیشه بدان/ پاینده مانی و جاودان»
رضا کیانیان هم در سخنانی کوتاه که با شعر "دهانت را می بویند..." از احمد شاملو شروع کرد، این طور اظهار داشت: «سینمای ایران چهل سال است بر شانه های زخمی خود عشق را مرهم می گذارد به شور روزی که ناچار نباشیم عشق را در پستوی خانه پنهان نماییم.»
در ادامه حامد بهداد در سخنانی کوتاه اظهار داشت: «لازم می دانم به نکته ای اشاره کنم که هنوز از خاطرم نرفته است. در سال ۱۴۰۱، وزیر وقت در جریان ماجرای مهسا و زمانی که مردم در خیابان ها بودند، از هنرمندان خواست مردم را به آرامش دعوت کنند. کار به جایی رسید که تبصره ای آمد و هنرمندان را در مقابل هنرمندان قرار داد. بعد هم واژه های "خودی" و "ناخودی" عنوان شد. ما اعتراض کردیم.»
او خطاب به خانه سینما اظهار داشت: «ما از بافت و جز مردمیم و باید صدای آنها باشیم. باید آگاه باشیم، هر لحظه آگاه. سینما همچون دیدبانی است که پیوسته عرصه های اجتماعی را رصد کرده است؛ رصدی که همچون دریایی خروشان خطر را تشخیص می دهد و بی پروا از انگ سیاه نمایی، نقص ها را بازگو می کند و هشدار می دهد؛ به این امید که شاید گوشی شنوا باشد.»
در ادامه، شبنم مقدمی، پژمان بازغی و علی دهکردی روی صحنه حاضر شدند تا از ستاره اسکندری، بازیگری که منصور ضابطیان او را «شخصی صدمه خورده از تحولات اجتماعی سالهای اخیر» توصیف کرد، تقدیر کنند.
ستاره اسکندری در سخنانی احساس برانگیز و همراه با بغض اظهار داشت: «دل همه ما برای سینمای متفکر و مستقل تنگ شده است. من کاری جز آن چه در فرهنگ مان داشته ایم انجام نداده ام. در جنگ هم ما همیشه کنار هم بوده ایم. وقتی ویدئوی کوتاهی را که روی پرده پخش گردید می بینم، به این فکر می کنم که در تاریخ سینمای ایران، همیشه بعد از حذف کردن آدم ها، به آنها افتخار کرده ایم. به ترانه علیدوستی، باران کوثری، فاطمه معتمدآریا، پانته آ بهرام و دیگران... این برای ما یک حسرت است؛ چونکه در سالهای آینده هم، باز همین آدم ها و دیگران را در ویدئوهایی کوتاه نشان خواهیم داد و حسرت خواهیم خورد؛ همان گونه که برای ناصر ملک مطیعی و بهروز وثوقی حسرت خوردیم.»
او افزود: «از مسؤلان می خواهم چاره ای بیندیشند برای سینماگرانی که با مسایل امنیتی دست وپنجه نرم می کنند. من هیچگاه مینا مشهدی مهدی را از نزدیک ندیده ام، اما دلم برای این مستندساز می تپد.»
اسکندری در آخر اظهار داشت: «دلم برای سینمایی که چراغ راه مردم بود تنگ شده است. هنوز امیدوارم سیاست گذاران سر انجام چاره ای کنند. ما همه با همیم، حتی اگر به شکلی دیگر فکر نماییم. تاریخ سینمای ما یعنی همین بچه هایی که امروز بیکارند و کار نمی کنند. سال ها پیش با دست بندهای سبز و انگشت های بنفش برای اصلاحات جنگیدیم، چون باور داشتیم اتفاقی خواهد افتاد. خواهش می کنم چاره ای بیندیشید و دست به دست هم دهید تا مشکلات این بچه ها حل شود.»
بعد از او، پژمان بازغی هم اظهار داشت: «به شخصه از ستاره اسکندری تشکر می کنم که زحمت زیادی کشید. همینطور از رامبد جوان و شهاب حسینی قدردانی می کنم.»
در ادامه، منصور ضابطیان از سینمای دفاع مقدس یاد کرد و کمال تبریزی را روی صحنه دعوت کرد.
کمال تبریزی قبل از خواندن متنی که آماده کرده بود، اظهار داشت: «خاطرم هست زمانی می خواستند خانه سینما را ببندند، در حقیقت آنرا نادیده بگیرند و از بین ببرند، اما همدلی ای به وجود آمد که مانع این اتفاق شد. این همدلی همیشه وجود داشته است و هر چه جلو می رویم، قدر و منزلت سینما بیشتر از پیش خویش را نشان میدهد. امیدوارم روزی برسد که همه به این سینما ببالند.»
او سپس با خواندن شعر «سراپا اگر زرد و پژمرده ایم / ولی دل به پاییز نسپرده ایم...» اضافه کرد: «سینمای ایران همواره حماسه سرای دفاع مقدس در مقابل جنگ تحمیلی بوده است؛ تنها جنگی که در آن یک وجب از خاک پرگهر ایران واگذار نشد. سینه سینمای ایران پر از رشادت مردانی است که مرگ باعزت را بر زندگی زیر یوغ دشمن ترجیح دادند.»
در ادامه به یاد اتفاقات غیرقابل توصیف این روزهای نوار غزه بخشهایی از فیلم «صدای هند رجب» روی پرده پخش گردید.
در ادامه ی مراسم، منصور ضابطیان رائد فریدزاده، محمدمهدی عسگرپور و منوچهر شاهسواری را روی صحنه دعوت کرد. رائد فریدزاده با تبریک روز ملی سینما، شنیدن را فضیلتی بزرگ توصیف کرد.
پرویز پرستویی با حضور روی صحنه اظهار داشت: «سلام بر سینما، سلام بر خانواده محترم سینما. روز ملی سینما بر شما بزرگواران مبارک. چند خط نوشته ام که می خواهم در سه بخش قرائت کنم.»
او اضافه کرد: «اول عرض ارادت و سلام و تشکر از همایون اسعدیان، دوم تبریک روز ملی سینما و سوم، بعنوان عضوی کوچک، سفارش ای به برخی سینماگران دارم. ما از آغاز مجلس فیلم هایی را دیدیم که دیگر کمتر می بینیم. قابل توجه عزیزانی که عضو خانواده سینما هستند: سهم مردم و قدر و منزلت آنها را فراموش نکنید. از برگزارکنندگان این رویداد صمیمانه سپاسگزارم که در روز ملی سینما نام مرا یاد کردند. این نه تقدیر، که یادآوری نکته ای خاص است؛ سینما فقط تصویر و قصه نیست، آینه ای است که مردم در آن خود و آرزوهایشان را می بینند. سینما یعنی امید و احترام به مخاطب. آرزو دارم فیلم های ما در کنار سرگرمی، احترام به شعور مخاطب را فراموش نکنند.»
پرستویی سپس ضمن اشاره به فعالیتهای سالهای اخیرش در کنار رسول خادم اظهار داشت: «قدم های کوچک ما اگر توانسته باشد ذره ای آرامش به دل های مردم محرومی بدهد که حتی امکان ساده ترین لذت ها را ندارند، برای ما افتخار است. هنر و سینما وقتی ارزش پیدا می کند که برای مردم و در کنار مردم باشد. امیدوارم سینمای مان چراغش روشن و امیدآفرین باقی بماند.»
او اظهار داشت: «شش سال است که در این راه فعالیت می نماییم و خوشحالم که عزیزان ما را به اسم کوچک می شناسند اما نمی دانند شغل مان چیست. چون برق ندارند، اینترنت ندارند و رسانه ای در اختیار ندارند؛ این ها مردمی محروم اند.»
او از کودکانی اظهار داشت که بامداد ها نه کره می خورند، نه پنیر و نه خامه؛ خانواده هایی ایرانی اما فاقد هویت رسمی. او اظهار امیدواری کرد که همه آنهایی که حال از صحنه و دوربین دورند، بار دیگر بازگردند.
او در آخر اضافه کرد: «هر آن چه ستاره اسکندری گفت، کلمه به کلمه حرف های من هم هست. درود بر شما که دردها را عنوان کردید. درود بر شما که یادآوری کردید هنرمند دشمن نیست و جای هنرمند در بند نیست. ان شاءالله همه هنرمندان مان باردیگر در میدان فرهنگ دیده شوند.»
آزاده صمدی هم در سخنانی کوتاه اظهار داشت: «سینمای ما سال هاست دلگیر، غمگین و مهجور است؛ شاید از وقتی سیاست به آن ورود کرده یا برخی دخالت ها. ما مثل وطن مان، یک سیما بیشتر نداریم.»
فرهاد توحیدی، سخنران دیگر این رویداد، سخنانش را با شعر «طفلی به نام شادی دیری ست گمشته ست» شروع و تمام کرد.
بهرام عظیمی، کارگردان انیمیشن دیگر سخنران این مراسم، صحبت های خویش را این طور شروع کرد: «می خواستم در مورد اسفندیار احمدیه، متولد ۱۳۰۷، بگویم؛ پدر انیمیشن ایران که ما نبیره های وی هستیم. به افتخار استاد احمدیه و نوه ها و نتیجه هایش که جوایز را درو می کنند، دست بزنید.»
او سپس از روی متنی که در دست داشت افزود: «از خط های ساده، جهانی تازه زاده می شود. سینمای انیمیشن دل ها را به پرواز می برد و مرزها را از میان برمی دارد. در این جهان بی مرز، هر تصویر ساده پلی است به رویا و معنا. سینمای انیمیشن همان جادوی کودکانه ای است که حتی در جان بزرگسالان هم زنده می ماند.»
امیرشهاب رضویان، سخنران دیگر این مراسم، برای صحبت در مورد فیلم کوتاه روی سن رفت و در آغاز صحبتش اظهار داشت: «می خواهم ابتدا یاد کنم از قدیمی ترین سینماگر، از قدیمی ترین فیلمبردار زنده ایران، رضا مجاوری، فیلمبردار «سلطان صاحبقران»، که هم اینک ۹۴ ساله است. او هنوز زنده است و من بارها گفته ام لطفاً بزرگداشتی برایش بگیرید.»
رضویان سپس تاکید کرد: «سینمای متفاوت را خفه نکنید. اگر ادعا دارید که می خواهید سینمای ایران را زنده کنید، نهایتا سه سال وقت دارید. هرچند شاید در دور دوم هم رای بیاورید و حضور داشته باشید.»
وی در ادامه متن کوتاهی را خواند و اضافه کرد: «در سینمای کوتاه سالی پنج هزار فیلم تولید می شود که خیلی از آنها تحت حمایت دولتی نیستند و آینه ای صادق از سینمای ایران هستند. اگر کسی بخواهد جامعه ایران را با مطالعه ای جامعه شناسانه بشناسد، قبل از فیلم های بلند، باید به سراغ فیلم های کوتاه برود.»
شهرام درخشان، تهیه کننده و فیلمساز برای صحبت در مورد سینمای مستند روی صحنه فراخوانده شد. او ضمن اشاره به اهمیت صدای سینمای مستند ایران اظهار داشت: «ما از شروع بوده ایم، بیشتر از یک قرن است که زندگی را روایت کرده ایم؛ آدم ها، خاک، آب و آتش را. هیچگاه ناظری خاموش نبوده ایم؛ گاه با خشم سخن گفته ایم و گاه نه. ما همیشه راوی ایران بوده ایم. ایستاده ایم بعد از جنگ ها، بی مهری ها و نامهربانی های دیگران و خودمان. از غصه ها و قصه ها گفتیم، از همین سرزمین سرودیم با همه رنج ها و شادی هایش، تا این سرزمین یادگارهای همیشه اش را به غبار روزگار آدم های بی ریشه نسپارد. ما خاک آلوده شدیم تا خاک آلوده نشود و ایران بماند.»
ازجمله هنرمندان و چهره های حاضر در این مراسم بهمن فرمان آرا، ایرج راد، منوچهر محمدی، غلامرضا موسوی، منوچهر شاهسواری، عبدالله اسکندری، سیدمحمد بهشتی، شبنم مقدمی، حمید نعمت الله، ستاره اسکندری، بهرام عظیمی، آزاده صمدی، مریم کاویانی، علی دهکردی، رضا میرکریمی، اکتای براهنی، عباس یاری، کمال تبریزی، فرهاد توحیدی، محمود گبرلو، پژمان بازعی، رائد فریدزاده، مهدی شفیعی، علیرضا حسینی، محمدمهدی عسگرپور و... بودند.
منبع: این با من
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب
نظر شما در مورد این مطلب
نام:
ایمیل:
نظر:
سوال:
= ۴ بعلاوه ۴